Chwile zwątpienia w siebie przychodzą w życiu każdego człowieka. Nie znam osobiście nikogo, kogo cechowałaby niezachwiana wiara w siebie. Znając siebie, widząc swoje ograniczenia (niejednokrotnie je wyolbrzymiając), malejemy w oczach nas samych, a także innych, opadamy na dno, czujemy się wzgardzeni i nic nieznaczący. Czasem zdarza się jednak tak, że ktoś widzi w nas coś więcej niż my sami – dostrzega piękno, niewykorzystany potencjał, moc w słabości. Ktoś podnosi nas, podając pomocną dłoń. Taką właśnie sytuację widzimy w filmie „Cyrk motyli”. Każdy jego artysta był w sytuacji po ludzku beznadziejnej – biedna, brzydka poczwarka, odtrącona, skrzywdzona przez życie. Cykl rozwojowy motyla nie kończy się jednak w tym miejscu, przeobrażając się staje się tym, kim go widzimy – pięknym, wielobarwnym stworzeniem, cieszącym oko i serce. Każdy nas w głębi serca jest pięknym motylem, nawet w najgorszych chwilach, trzeba to w sobie odkryć – dobro, siłę, zdolności. Nie bójmy się przyjąć pomocy od ludzi, którzy widzą w nas te skarby.

Centralnym wydarzeniem spotkania było nabożeństwo adoracji Pana Jezusa – PrayStation. Po rozeznaniu jak to wszystko ma wyglądać postanowiliśmy przygotować modlitwę na podstawie tekstu Łk 10,1-9 o rozesłaniu uczniów (Potem wybrał Pan innych siedemdziesięciu dwóch i posłał ich przed sobą po dwóch do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam iść zamierzał…). Na modlitwie rozważaliśmy na czym polega misja głoszenia, dlaczego tak trudno być jagnięciem pośród wilków, przedstawialiśmy Panu nasze wizje głoszenia, aby skonfrontować je z tym, co mówi Bóg. Na koniec zostaliśmy rozesłani, aby podjąć próbę głoszenia Dobrej Nowiny – nie koniecznie zaraz po wyjściu z kościoła, ale w najbliższym czasie.

Każdy wie, co oznacza data 1.11. Uroczystość Wszystkich Świętych, jak co roku, skłoniła nas do refleksji nad przemijaniem, ulotnością życia ziemskiego i Szczęściem, jakie czeka zbawionych po nim. Konferencja przygotowana przez brata Marka uświadomiła nam, że pierwszy listopada to przede wszystkim święto ogromnej radości – cieszymy się przecież życiem wiecznym tych, którzy są już u boku Najwyższego, nie ma więc tu miejsca na smutek i łzy. Natomiast następnego dnia, odwiedzając groby naszych bliskich modlimy się o zbawienie dla nich. Naszym oazowym zwyczajem wybraliśmy się na krośnieński Stary Cmentarz, gdzie prosiliśmy Boga o odpuszczenie kar dla dusz w Czyśćcu. Wieczne odpoczywanie racz im dać, Panie, a Światłość wiekuista niechaj im świeci.

Rozmowa. Dialog buduje. Gdy ludzie chcą się poznać – rozmawiają, wymieniają poglądy, dyskutują, chcą jak najwięcej o sobie wiedzieć. I my rozmawialiśmy. By budować naszą relację z Bogiem mówimy do Niego i przede wszystkim – staramy się Go słuchać. Słuchać w Słowie, w którym do nas przemówił tydzień temu. W Słowie o… Słowie. Spotkanie ogólne również dotyczyło fragmentu Janowej Ewangelii, który otrzymaliśmy na DW. Każde z nas, tak różne od siebie, jak różne są charaktery naszych pism, wypisywało Słowo Życia na dużym papierze, by pokazać, że w naszych odmiennych życiach Ono jest jedno, takie samo i mimo, że w różny sposób, wypełnia się w każdej osobie w naszej wspólnocie i łączy NAS! W międzyczasie chwaliliśmy Pana śpiewem. Następnie wszystkie nasze troski oddaliśmy Mu w Eucharystii i adoracji Najświętszego Sakramentu, przygotowanej przez MFTau. Po powrocie dalej świętowaliśmy nadal – ja ( Marcysia ) i Ania guzik obchodziłyśmy urodziny. Wspólnota pełna entuzjazmu i radości odśpiewała nam sto lat! SŁOWO DAŁO MOC!

Tenczyn, Tenczyn, Tenczyn… Z samego rana, jak co roku wyjechaliśmy na Dzień Wspólnoty i Oazę Modlitwy do Domu Rekolekcyjnego. Spotkania piątkowego nie było, ale wrażeń, modlitwy i wspólnoty nie brakowało.

Październikowo. Nadszedł miesiąc skłaniający nad do patrzenia w stronę Maryi, naszej najlepszej pod całym Słońcem, Mamy. Rozpoczęliśmy więc od różańca, w którym rozważaliśmy Tajemnice Bolesne. Cały plan był dość poszargany, ponieważ część z nas pakowała zakupy w pobliskich delikatesach, aby zarobić pieniążki na wyjazd do Tenczyna. Była Eucharystia, podróż w świat starych fotografii i urodziny naszego punktu Xero. Dziękowaliśmy Panu za Dominikę i Angelikę!

Smutek ogarnął nasze dusze, gdy okazało się, że na piątkowym spotkaniu zabraknie brata Marka. Nie mieliśmy jednak powodów do zmartwień i niepokoju, bo był z nami Jezus, no i Mąka, nasz drogi odpowiedzialny, z którym nigdy się nie nudzimy. Hohoho… Rozpoczęliśmy tradycyjnie modlitwą, później trochę się pointegrowaliśmy i poznaliśmy nowe osoby, które dołączyły do naszej wspólnoty. Karolinę i Anię. o 18.30 udaliśmy się na Eucharystię z ludem. Dzień zakończyliśmy ogłoszeniami i wspólnotową herbatką.

Jak co piątek spotkaliśmy się by we wspólnocie być bliżej Pana. Grupa do ONŻ II i KODA już o 16 rozpoczęły spotkania w grupach, jednak wszyscy, godzinę później zebraliśmy się na modlitwie, którą poprowadziła grupa do jedynki. Następnie brat Marek zaprosił nas do wysłuchania konferencji z cyklu ” Poznaj Franka! ” traktującej o św. Franciszku z Asyżu. Kolejnym etapem naszej franciszkańskiej podróży było doświadczenie świętego podczas wspólnotowego wyjścia i podziwiania piękna zachodzącego słońca. Skończyliśmy owe wyjście grą w PacMana na naszym krośnieńskim rynku. Po powrocie moderator powiedział nam o planach na najbliższe dni i tygodnie, a potem rozmawialiśmy, piliśmy herbatę i takie tam. Zaiste ciekawy dzień.

Drugi powakacyjny piątek był oczywiście dla nas sygnałem do zmiany dotychczasowego planu weekendowego. Punkt 17:00 (no powiedzmy, punktualnością to my jednak nie grzeszymy), pierwszy raz od dwóch miesięcy, zebraliśmy się tłumnie w kawiarence Stella Maris na modlitwie mającej rozpocząć nasz plan spotkania. Kolejnym punktem była niespodzianka! Mając na celu integrację po tak długiej rozłące nasi animatorzy, a właściwie Dominika, nasza oddzieciaczkowa, przygotowała Pogodny Wieczór. W naszej wspólnocie ostatnimi czasy furorę robi gra w Psychologa (Mafia to już przeżytek) toteż nikogo nie zdziwiło gdy właśnie w ową grę zagraliśmy. Co by jednak zbyt się nie rozleniwiać i nie stracić Ducha, kolejnym, najważniejszym punktem programu była Eucharystia. Po niej udaliśmy się na pośpieszne grupówki, gdzie zapoznaliśmy się z nowymi animatorami i ustaliliśmy najważniejsze sprawy. Ostatnim, szczególnym miejscem jakie odwiedziliśmy była kaplica adoracji w kościele kapucynów. Tam najpierw przyzywaliśmy Ducha Świętego, a potem powierzyliśmy nasza wspólnotę Niepokalanej, Patronce Ruchu Światło-Życie. Owocny, miejmy nadzieję, dobry dzień zakończyliśmy tradycyjnie – herbatą i ‘czymkolwiekjadalnym’ z naszej cudownej, żółtej, chyba sprawnej lodówki.